Leeftijdsdiscriminatie

Discrimineren is bij wet verboden. Maar discriminatie kun je in de praktijk helemaal niet verbieden.

Discriminatie is menselijk en van alle tijden. Sommige discriminatie is verwerpelijk en oneerlijk. Andere discriminatie is hard maar eerlijk en nog begrijpelijk ook.

Ik praat discrimineren zeker niet goed en weet uit eigen ervaring hoe het voelt om vanwege je leeftijd te worden geweigerd voor een leuke, passende baan. Als zo’n intercedente van in de twintig ziet, dat jouw diploma uit 1981 stamt, schrikt ze. En waarschijnlijk moet ze denken aan haar vader of erger nog, aan haar opa. Die baan kan je vervolgens wel vergeten, hoe goed je ook bent opgeleid. Je wordt prompt afgewezen met een drogreden, als ze heeft gezien hoe oud je bent. Nooit vanwege je leeftijd natuurlijk. Nee, ze zullen het je nooit recht in je gezicht zeggen, want dat mag nou eenmaal niet. Ze hebben “geschiktere kandidaten gevonden” en wensen je verder “veel succes met het zoeken naar een nieuwe baan”. Om moedeloos van te worden.

Leeftijdsdiscriminatie moet kunnen

Maar zeg nou zelf, leeftijdsdiscriminatie is toch normaal? Zou jij als werkgever, een zestiger voor de steigers inhuren of liever een jonger en goedkoper iemand? En achter de kassa zet je toch ook liever een snelle, frisse schoolverlater die tegen het minimumloon wil werken op zondag? Nou dan! Daarmee is leeftijdsdiscriminatie voor de meeste functies wel verklaard.



Zonde van je energie

Mensen die de veertig zijn gepasseerd, zouden zichzelf en anderen een hoop tijd, moeite en frustratie kunnen besparen, door niet meer te solliciteren op een functie, die vanuit het perspectief van de werkgever (de loonbetaler) beter door een jongere kan worden vervuld. Gewoon niet aan beginnen, want het is volkomen zinloos in deze tijd. Het zou dan ook een stuk schelen als de gewenste leeftijdscategorie juist wel vermeld wordt in een vacature, in plaats van deze angstvallig te vermijden en om een pasfoto te vragen.

Wel blijven solliciteren

Dit is natuurlijk geen oproep om helemaal niet meer te solliciteren en de handdoek in de ring te gooien. Veertigplussers zouden zich moeten richten op banen en functies, waarbij ervaring, mensenkennis en wijsheid wordt gevraagd. Functies, die geen fysieke hardheid of lichamelijk uithoudingsvermogen vragen. Denk aan (part time) managementfuncties, interimklussen (bij reorganisaties bijvoorbeeld), verandermanagementtrajecten. En laat dat nou nét de functies zijn die relatief beter betalen en meer geestelijke voldoening geven. Er zijn bureaus waarbij ervaren managers en adviseurs zich kunnen aansluiten om in contact te blijven met de arbeidsmarkt.

Een verbod op leeftijdsdiscriminatie is onzinnig als je er over nadenkt. Dat hebben wijze ouderen helemaal niet nodig.